Το “Χέρι του Θεού” και το Πόδι του Ντιέγκο

Σε λίγες μέρες ξεκινάει το 21ο Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Ρωσίας και ολόκληρος ο πλανήτης ετοιμάζεται να παρακολουθήσει την κορυφαία διοργάνωση. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι εκείνοι οι τυχεροί που θα ταξιδέψουν στην χώρα του Βορρά για να παρακολουθήσουν από κοντά τους αγώνες ενώ εκατομμύρια είναι εκείνοι που θα παρακολουθούν εναγωνίως τις εξελίξεις των παιχνιδιών από τις τηλεοπτικές τους οθόνες. Σε όποια και από τις δύο κατηγορίες και αν ανήκετε το σίγουρο είναι ότι θα απολαύσετε τις μάχες που θα εκτυλίσσονται γύρω από την στρογγυλή θεά σε όλο τους το μεγαλείο. Τα ποσά στοιχημάτων που θα παιχθούν στη συγκεκριμένη διοργάνωση είναι πραγματικά ασύλληπτα. Αν είστε από αυτούς που θα επιλέξουν να ρισκάρουν τα χρήματά τους σε αυτό το κορυφαίο αθλητικό γεγονός σας ευχόμαστε την καλύτερη των τυχών.

Εμείς θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία για να γυρίσουμε λίγο πίσω στο χρόνο και να μιλήσουμε για τα δύο ίσως πιο διάσημα γκολ που έχουν επιτευχθεί σε Μουντιάλ από μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με φανατικούς θαυμαστές αλλά και παθιασμένους εχθρούς. Για πολλούς, ο εν λόγω αθλητής είναι ο καλύτερος αθλητής που ασχολήθηκε ποτέ με το άθλημα της στρογυλλής θεάς ενώ η προσωπική του ζωή αποτέλεσε πολλές φορές πρωτοσέλιδο εφημερίδων και περιοδικών και όχι πάντοτε για καλό. Προφανώς και μιλάμε για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Έναν παίκτη που ακόμη και αυτοί που τον μισούν δεν μπορούν παρά να παραδεχτούν ότι άφησε το στίγμα του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και τα αθλητικά του επιτεύγματα συνεχίζουν να εμπνέουν ακόμη και σήμερα. Τώρα αν ο Μαραντόνα είναι ο καλύτερος παίκτης που κλωτσησε ποτέ την στρογγυλή θεά ή ο δεύτερος καλύτερος μετά τον τρισμέγιστο Πελέ δεν μπορούμε να το κρίνουμε εμείς. Σαν λάτρεις του ποδοσφαίρου θεωρούμε και τους δύο αυτούς ημίθεους ως κορυφαίες μορφές του αθλήματος. Από εκεί και πέρα την επιλογή του “Καλύτερου” την αφήνουμε ειδικούς και τους λάτρεις των στατιστικών.

Αρκετά με τις συγκρίσεις, ας προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα μας. Όπως είπαμε πιο πάνω θα μιλήσουμε για τον Ντιεγκίτο και το πως κατάφερε να διχάσει τον ποδοσφαρικό πλανήτη αλλά και να τον καταπλήξει πετυχαίνοντας δύο πραγματικά μοναδικά τέρματα στον ίδιο αγώνα. Πρώτα ας πούμε λίγα λόγια όμως για τον ίδιο τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Ντιέγκο είναι ένα κλασσικό παράδειγμα ΝοτιοΑμερικάνου που ξεκίνησε από μια φτωχογειτονιά της Αργεντινής και κατάφερε με το ταλέντο του να κερδίσει την κορυφή του κόσμου. Ξεκινώντας από την Argentinos Juniors γρήγορα πήρε την μεγάλη μεταγραφή για την Boca Juniors. Οι επιδόσεις του στην Boca του έδωσαν την ευκαιρία να πάρει την μεγάλη μεταγραφή για την Ευρώπη φορώντας τα χρώματα της Μπαρτσελόνα. Ο Ντιέγκο ήρθε στην Μπαρτελόνα σαν μια τεράστια μεταγραφή αλλά δυστυχώς δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα. Ο τύπος ασχολιόταν συνεχώς με την εξωγηπεδική του ζωή και στον αγωνιστικό τομέα υπέστει αρκετούς τραυματισμούς με αποκορύφωμα ένα σοβαρό διάστρεμα στο αριστερό του πόδι μετά από ένα πολύ σκληρό μαρκάρισμα. Αυτοί ήταν οι λόγοι που τον οδήγησαν να φύγει από την Ισπανία και την Βαρκελώνη και να πάει στην Ιταλία και την Νάπολη.

Στην ομάδα της Νότιας Ιταλίας το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μεγαλούργησε. Εκεί έμεινε 7 χρόνια και πήρε τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο. Η αγάπη προς το πρόσωπό του έφτασε σε σημείο λατρείας. Ακόμη και σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την αποχώρησή του από την Νάπολη λατρέυεται σχεδόν σαν θεός και όχι άδικα. Αυτή ήταν η περίοδος της ακμής της ποδοσφαρικής ακμής του Μαραντόνα και κατά αυτή την περίοδο πέτυχε και τα μέγιστα με την Εθνική ομάδα της Αργεντινής.

Η αποκορύφωση του Μαραντόνα ως ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα ήρθε στο Μουντιάλ του 1986 όπου πήρε την Αργεντινή από το χέρι και την οδήγησε στην κατάκτηση του τροπαίου. Μπορεί να μην ήταν ο ίδιος ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (αυτός ήταν ο Γκάρυ Λίνεκερ με 6 τέρματα εναντίον 5 του Μαραντόνα) αλλά η συνολική απόδοση του και η ηγετική φυσιογνωμία του ήταν οι βασικοί λόγοι που η Εθνική ομάδα της Αργεντινής γύρισε στην πατρίδα της με το βαρύτιμο τρόπαιο στις αποσκευές της εκείνη την χρονιά.

Στο δρόμο προς τον τελικό και την κατάκτηση του τροπαίου ο Μαραντόνα και οι συμπαίκτες του βρέθηκαν αντίπαλοι με την ομάδα της Αγγλίας στον προημιτελικό γύρο. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων ήταν τεράστια καθώς λίγα χρόνια πριν οι δύο χώρες είχαν έρθει σε σύγκρουση κατά τη διάρκεια του πολέμου των νησιών Φωκλαντ. Ο συγκεκριμένος αγώνας λοιπόν δωθηκε στον απόηχο αυτού του πολέμου και από πολλούς αντιμετωπίστηκε ως συνέχειά του. Εμείς ως αθλητικοί αναλυτές δεν έχουμε γνώμη πάνω στο θέμα του πολέμου, αυτό που πρέπει όμως να πούμε είναι ότι ο συγκεκριμένος αγώνας ανήκει αποκλειστικά στον Μαραντόνα. Σε αυτό τον αγώνα φάνηκαν καθαρά και οι δύο πλευρές του χαρακτήρα του Μαραντόνα, η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του από την μία και το πραγματικά ανεξάντλητο ταλέντο του από την άλλη. Τα δύο γκολ που πέτυχε αντικατροπτίζουν αυτές τις δύο κυρίαρχες πλευρές του μεγάλου αυτού ποδοσφαιριστή στο έπακρο.

Τώρα όσον αφορά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι του αγώνα, το πρώτο ημίχρονο είχε λήξει με ισόπαλο σκορ με την Αργεντινή να είναι σαφώς πιο επιθετική και δραστήρια στον αγωνιστικό χώρο. Στο δέυτερο μισό του αγώνα το άστρο του Μαραντόνα έλαμψε σε όλο του το μεγαλείο και σήκωσε στους ώμους του την ομάδα της Αργεντινής. Έξι λεπτά μετά την επιστροφή των ομάδων μέσα στον αγωνιστικό χώρο  ο Μαραντόνα σκόραρε το πιο αμφιλεγόμενο γκολ στην ιστορία του αθλήματος. Μετά από μια ψηλοκρεμαστή μπαλιά προς την εστία της Αγγλίας πήδηξε ψηλά και χρησιμοποίησε το αριστερό του χέρι για να στείλει την μπάλα στα δίκτυα. Κατευθείαν μετα το γκόλ ξεκίνησε να πανηγυρίζει τρέχοντας προς το σημαιάκι του κόρνερ. Οι παίκτες της Αγγλίας διμαρτυρήθηκαν έντονα για χέρι αλλά ο διαιτητής και ο βοηθός μέτρησαν το γκολ ως κανονικό. Αργότερα ο Μαραντόνα δήλωσε πως το γκολ επετεύχθει λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με  το χέρι του Θεού. Από αυτή την φράση πήρε και την ονομασία του το συγκεκριμένο γκολ. Πήρε αρκετά χρόνια στον ίδιο τον Ντιέγκο για να παραδεχθεί ότι το γκολ το είχε βάλει όντως με το χέρι. Όπως και να έχει το σίγουρο είναι ότι το γκολ κατοχυρώθηκε και η Αγγλία πήγε την μπάλα στην σέντρα.

Μόλις τέσσερα λεπτά χρειάστηκε ο Μαραντόνα για να κάνει τον κόσμο να παραμιλάει πετυχαίνοντας το πιο διάσημο και ίσως το καλύτερο ατομικό γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Έκτορ Ενρίκε του έδωσε την μπάλα πίσω από την μεσαία γραμμή προς την πλευρά της Αργεντινής. Παίρνοντας την μπάλα στα πόδια του ο Μαραντόνα και μόλις με 11 επαφές πέρασε πέντε παίκτες της Αγγλίας (Πήτερ Μπιρντσλεϊ, Πήτερ Ρέιντ, δύο φορές τον Τέρρυ Μπούτσερ και τον Τέρρυ Φένγουικ) και τον τερματοφύλακα (Πήτερ Σίλτον) και έστειλε την μπάλα στα δίκτυα πετυχαίνοντας το ¨Γκολ του Αιώνα¨. Όλος ο ποδοσφαρικός κόσμος έμεινε εμβρόντητος. Ο επιθετικός της Αγγλίας και πρώτος σκόρερ της συγκεκριμένης διοργάνωσης Γκαρι Λίνεκερ, χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως μπήκε στον πειρασμό να χειροκροτησει. Ακόμη και σήμερα λίγα είναι τα γκολ που μπορούν να συγκριθούν με το μεγαλείο του συγκεκριμένου. Έξω από το στάδιο Αζτέκα του Μεξικού έχει στηθεί άγαλμα προς τιμήν του συγκεκριμένου γκολ.

Για την ιστορία, το μόνο που κατάφερε η Αγγλία ήταν να μειώσει το σκορ σε 2 – 1 με γκολ του Λίνεκερ στο 80′ και έτσι έμεινε έξω από την συνέχεια της διοργάνωσης. Ο Μαραντόνα και η παρέα του συνέχισαν μέχρι τον τελικό όπου και κατάφεραν να πάρουν το τρόπαιο νικώντας την Γερμανία με σκορ 3-2. Μερικοί μπορεί να μην θυμούνται το σκορ του τελικού ή ακόμη και το νικητή αλλά δεν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος στον κόσμο που να μην έχει θαυμάσει το μεγαλείο που πρόσφερε ο Μαραντόνα στο άθλημα σε εκείνο τον αξέχαστο προημιτελικό με την Αγγλία.

Τελειώνοντας θέλουμε να ευχαριστήσουμε αυτόν τον μεγάλο ποδοσφαιριστή για όλες τις πανέμορφες στιγμές που μας χάρισε κατά την διάρκεια της μακράς καριέρας του. Πριν κλείσουμε όμως θα σας δώσουμε λίγη τροφή για σκέψη. Ο Πελέ σίγουρα πέτυχε περισσότερα γκολ, ο Μέσι, ο Ζιντάν, ο Πλατινί και οι άλλοι μεγάλοι τιτάνες του ποδοσφαίρου πήραν πολύ περισσοτερους τίτλους από τον Μαραντόνα. Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί κατάφεραν ότι κατάφεραν έχοντας μια υγιή και αθλητική εξωγηπεδική ζωή κατά την διάρκεια της καριέρας τους, πράγμα  που σίγουρα τους βοήθησε να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους στο έπακρο. Η εξωγηπεδική ζωή του Ντιέγκο ήταν κάθε άλλο παρά αθλητική, γεμάτη με καταχρήσεις και πολλές φορές έλλειψη προπονήσεων. Το ερώτημα που σας βάζουμε είναι το εξής, μπορείτε να φανταστείτε σε ποια ύψη θα έφτανε αυτός ο ημίθεος του αθλήματος αν κατά την διάρκεια της καριέρας του έκανε μια υγιή εξωγηπεδική ζωή και κατάφερνε να αξιοποιήσει το ταλέντο του στο έπακρο; Προφανώς την απάντηση δεν θα την μάθουμε ποτέ αλλά είναι πολύ πιθανόν αν ο Ντιέγκο δεν είχε τα προβλήματα με τις καταχρήσεις και τις κραιπάλες να μην υπήρχε συζήτηση αν είναι ο πρώτος ή ο δεύτερος καλύτερος πάικτης που πέρασε ποτέ από τα γήπεδα.

Σχετικά Νέα